Deze keer een post van mijn supervrouw, voor deze keer gastblogger. In de tweede week van mijn verblijf in New York heeft zij mij vergezeld. Zij houdt erg van Lou Reed. En omdat New York de plek is waar hij zijn roots heeft liggen, kon het niet anders dan dat ze over hem een stukje ging schrijven. Of liever over waar zijn eventuele opvolgers zijn gebleven na de komst van steeds meer projectontwikkelaars in de stad…
Gentrification Vroeger was het wonen in oude stadswijken iets voor arme mensen. Wie genoeg geld had, vertrok naar een schone groene buitenwijk. In New York was dat ook zo. Tot in de jaren tachtig waren de nu zo populaire delen van Manhattan vies, vervallen en verre van veilig. Wel hadden wijken als Chelsea, Greenwich, Soho en East Village een enorme aantrekkingskracht op schrijvers, kunstenaars en muzikanten. Zoals Lou Reed, inmiddels overleden aan de gevolgen van een leven vol rust, reinheid en regelmaat.
Lou Reed woonde als kind op het schone groene Long Island en verdween in zijn tienerjaren regelmatig naar de grote stad, op zoek naar drugs en andere gezelligheid. Zijn ouders werden er wanhopig van en hebben hem uiteindelijk aan elektroshocktherapie onderworpen. Of dat geholpen heeft, laten we in het midden. Zelf had Lou in ieder geval een helder beeld van hetgeen hem van de ondergang gered heeft: rock ’n roll en de Velvet Underground. Een obscuur bandje waar niemand naar wilde luisteren en dat tijdens optredens regelmatig van het podium gehaald werd omdat het publiek het niet om aan te horen vond.
De muziek van de Velvets was minimalistisch en de teksten van Lou Reed waren schokkend voor die tijd. Al eind jaren zestig, begin jaren zeventig schreef hij over hoeren, junks, dealers, travestieten en andere marginalen die op straat rondhingen en soms een thuis vonden in de Factory van Andy Warhol.
Voor die mensen is in het huidige New York weinig plaats, simpelweg omdat ze het leven in de grote stad niet meer kunnen betalen. Het wonen in de oude stadswijken is van iets voor armen veranderd in iets voor rijken, en het aanbod en de prijzen zijn langzamerhand in overeenstemming gebracht met de vraag. Gentrification noemen ze dat. In Chelsea, Greenwich, Soho, East Village en de Meatpacking District vinden we nu dure winkels, gallerieën en biologisch-dynamische food markets. Op de terrassen van de trendy restaurants en barretjes kost het goedkoopste biertje acht dollar.
Waar de kleurrijke personages van Lou Reed tegenwoordig uithangen, weet ik niet. Vertrokken naar een schone groene buitenwijk? De grote schrijvers, kunstenaars en muzikanten van de toekomst zie ik ook nergens. Maar dat komt doordat ik ze nog niet ken. Ze zijn natuurlijk gewoon om me heen. Ergens tussen al die mensen in de metro’s, parken en bruisende straten van het nooit slapende, energieke, creatieve, rauwe en verrassend vriendelijke New York. Op weg naar de studio of één of andere Factory…
Klik hier voor de foto’s.
Debbie Helaha 