De tijd lijkt voorbij te vliegen. Het is nog maar pas veertien dagen 2017, maar het voelt voor mij alsof we alweer bijna de paaseieren moeten gaan zoeken. Dus om nog even in het nu te blijven, wordt in januari ook wel vaak teruggekeken. Terwijl ik de Volkskrant uit de brievenbus haal valt de glimlach van Obama Barack met een zachte plof op de warme tegelvloer. Zijn vriendelijke gezicht siert de voorkant van het VK-magazine met als ondertitel ‘Dream Big Dreams’, de nalatenschap van acht jaar Obama. Wat is er nou allemaal van zijn plannen terechtgekomen? Vragen die veel experts en deskundigen deze periode willen gaan beantwoorden. Een ding staat als een paal boven water: De wereld gaat hem en Michele Obama enorm missen, hun beider afscheidsspeeches hebben waarschijnlijk al miljoenen hits op Youtube opgeleverd. Dat ze een enorme ‘legacy’ van respect, waardigheid, doorzettingsvermogen, inspiratie en bewustwording zullen achterlaten, daar zal iedereen het over eens zijn. Voor mij zijn ze in ieder geval helden, waarvan ik hoop dat ze nog lang maatschappelijk bezig zullen blijven.

Mijn gedachten gaan ineens naar een andere held, die helaas niet meer in ons midden is. Het was 11 januari 2016, en de dood van David Bowie sloeg bij ons thuis in als een bom. Op de avond van die dag schreef ik een post op Facebook, die ik vandaag weer aanhaal. Gewoon, omdat David ook een held was, die ook groot droomde waardoor hij zoveel goeds en moois heeft achtergelaten. Ik wens iedereen daarom mooie dromen en veel inspiratie toe.

11 januari 2016 Een paar dagen voor Oud en Nieuw was ik met mijn lief naar Berlijn. De Vrouw, een enorme Bowie fan, wilde heel graag een kijkje nemen bij het oude woonadres van de superster in de Duitse hoofdstad. Toevalligerwijze is de Hauptstrasse vlak bij onze verblijfplaats in de buurt, in de wijk Schönenberg.

Met zijn muziek heb ik altijd een soort haat/liefde verhouding gehad. Maar dat hij een invloedrijke grootheid in de popmuziek was (en is) besefte ik me maar al te goed. Toen we vanochtend het droevige nieuws zagen, zag ik een klein traantje in een ooghoek van De Vrouw.

Vanavond is gevuld met TV kijken, Youtube afstruinen en oude nummers luisteren, waarbij De Vrouw met gepaste melancholie en enthousiasme haar analyses geeft van zijn teksten en het tijdsbeeld waarin hij zijn muziek maakte. ‘Ik ben met hem grootgebracht’ riep ze net terwijl ‘Word on a Wing’ van de LP ‘Station to Station’ opstaat. Overigens een prachtig nummer. Evenals veel van zijn nummers. Over smaak valt niet te twisten.

Maar vergeet even dat zijn stem door sommigen niet als virtuoos werd beschouwd. Of dat de instrumentatie van zijn nummers af en toe houterig klonk. Zijn ideëen en vondsten waren vooruitstrevend. En als een van de weinigen heeft hij – bewust of onbewust – aan gendervervaging gedaan. Waarbij het dus helemaal niet uitmaakte hoe je eruit zag, en of je nou man, vrouw, hetero, bi, trans, lesbisch of homoseksueel was. In zijn wereld was iedereen zijn, haar of het unieke zelf.

De Vrouw zet een live versie van ‘My Death’ op, een vertaling van ‘La Mort’, een nummer van Jacques Brel. Meneer Bowie maant zijn enthousiaste publiek tot stilte en met de overgave van iemand die weet dat zijn einde nadert, brengt hij het nummer ten gehore. Dit was in 1973 en hij was in de rol van Ziggy Stardust gekropen. Hoe actueel klinkt dit nummer op een dag als vandaag…we gaan zo maar weer naar een Bowie-docu kijken.

http://www.morgenpost.de/berlin/article206908299/Hunderte-Fans-trauern-in-Schoeneberg-um-David-Bowie.html