Vrijdagavond, 13 -11 -2015 Vorige week fietste ik in de zeikregen van kantoor terug naar huis. Het was na zessen, dus donker. Om me heen tientallen ondefinieerbare figuren op een fiets of een scooter, verpakt in omhulsels van geel, grijs of grauw plastic. Niets ontziend en hard doortrappend om op tijd thuis, op het station of bij een volgende afspraak te zijn. Het autoverkeer kroop als een slak langs ieder kruispunt. Degenen die geen zin hadden in een zweterig regenpak, zaten droog beschut in hun metalen kooi, achter ruitenwissers die veel moeite hadden om de ruiten te ontdoen van het water dat vanaf boven naar beneden werd gestort.

Zo’n fietstochtje dus. En mijn gedachten dwaalden af naar New York, hoe kan het ook anders. Naar die ene keer dat het regende. Ik zag mezelf ineens weer lopen op Broadway, vlak bij City Hall in Lower Manhattan. Terwijl de spits steeds drukker werd, begon het te regenen. Steeds harder. Mensen op straat gingen ook steeds sneller lopen en plotseling kwamen er allerlei plastic regencapes tevoorschijn die in allerijl om allerlei vormen van lichamen werden gedrapeerd. Waar het straatbeeld eerst werd bepaald door wolkenkrabbers, gele taxi’s en tientallen andere auto’s kwamen daar nu honderden wandelende condooms bij.
De herinnering aan dat beeld gaf me al fietsend in de regen een vredig gevoel. Vrede, in deze tijd een utopisch begrip met alle oorlogen, armoede en vluchtelingenstromen die er op onze aardbol zijn. Als er al een bemiddeling of onderhandeling in een conflict plaatsvindt, dan zijn de Verenigde Naties daar vaak bij betrokken. Het hoofdkantoor van de wereldorganisatie met 193 lidstaten die zich inzetten voor de internationale vrede en veiligheid, ligt op Manhattan aan de East River, ter hoogte van East 42nd Street. Ongeveer tien blokken verder fonkelen de lichten van Times Square en is het een grote mierenhoop van mensen. Bij het gebouw van de VN was het bijna muisstil. Geen fier wapperende vlaggen, of diplomaten die in- en uitliepen. Alleen donkere gebouwen die er verlaten bij lagen. Als grote stadsbunkers, streng bewaakt en omheind door hoge hekken. Ik was er weliswaar in de avond naartoe gelopen, maar ik hoopte toch iets mee te krijgen van de grootsheid en importantie van de organisatie. Dat is niet helemaal gelukt, waarschijnlijk omdat de duisternis reeds was ingetreden. ‘Zou het ze ooit nog lukken?’ vroeg ik mezelf af. ‘Zouden alle conflicten opgelost kunnen worden? En zouden ze, nu de vluchtelingenstroom in Europa alle voorpagina’s van kranten haalt, morgen ergens op het immense complex dit probleem gaan bespreken? Soms lijkt de wereld zo hopeloos…Terwijl de avond mij gezelschap hield, liep ik in gedachten terug naar de metro naar Brooklyn.

Hoe vreselijk de toestand in de wereld ook is, op kleine schaal vind je meestal wel iets positiefs. Ook in New York. Mensen die zich op hun eigen manier inzetten of hebben ingezet voor een betere wereld. Of teksten die mensen inspiratie kunnen geven om goed voor jezelf en ook voor de ander te zijn. Overal in de stad vind je wel iets of kom je iemand tegen die zijn of haar idealisme vaak hand in hand laat gaan met creativiteit of de oproep tot actie. En terwijl ik dit opschrijf, hoor ik op de TV een extra journaal over aanslagen die in Parijs zijn gepleegd…

Soms gebruiken een vriendin en ik het woord worldpeace als grap. Het is een soort inside joke geworden- het voert te ver door om de oorsprong daarvan uit te leggen, je had erbij geweest moeten zijn- maar vanavond besef ik des te meer dat het eigenlijk helemaal geen grap is.

Ik wens jou en de wereld dan ook oprecht peace toe.

Klik hier voor de foto’s