Na een week in mijn eentje en daarna een week gezelschap van mijn lief ben ik vanaf vandaag weer alleen. Als twee sentimentele en snotterende tutten hebben we gisteren afscheid van elkaar genomen en heb ik haar op de metro richting JFK Airport gezet. Ook al wonen we een lange tijd samen, nu voelde het als tijdelijke visite die je pas over een jaar of tien weer gaat zien.
Natuurlijk is het niet zo bijzonder, alleen op reis naar een grote stad. Ik ben een van de vele duizenden, zo niet miljoenen die dat hebben gedaan of nog gaan doen. Dus ben ik vandaag in mijn eentje naar het geweldige en grote Metropolitan Museum of Art geweest. Vooral groot en nog meer dan dat, veel. Alsof alle kunst van de laatste paar eeuwen van over de hele wereld in één gebouw is gestopt. Ik heb geprobeerd mij te beperken tot schilderijen en sculpturen uit de 19de en 20ste eeuw en tot de Contemporary en Modern Art, van zowel Europese als Amerikaanse kunstenaars. Gauguin, Hopper, Monet, Van Gogh, Picasso, Lichtenstein, de Kooning, Moore, Giacometti, ‘you name it’. Ze hangen of staan er allemaal. In de ruim drie uur dat ik er rondliep viel ik van de ene verbazing in de andere. De doeken spatten werkelijk van de muren af en de beelden lijken ieder ogenblik uit hun eeuwige slaap te ontwaken, zo levendig staan ze erbij.
‘The MET’ ligt aan Fifth Avenue, aan de rand van het beroemde Central Park in ‘the Upper East’ van Manhattan. De chique wijk met portiers voor de grote en luxe appartementencomplexen en vijfsterrenhotels. De buurt ademt luxe en weelde uit. Op straat zie je opgedofte dames met geföhnd haar, in pakjes van Chanel en heren met gladgestreken haren en nog gladdere pakken. Fifth en Madison Avenue lopen als twee levensaders door de wijk, van belang voor de rijken der aarde vanwege de exclusieve juweliers, designer kledingwinkels, boetiekjes, brasserieën en haarsalons die zich aan deze lange lanen bevinden.
In plaats van de metro terug te nemen richting ‘downtown’, ben ik vanaf het museum via Madison Avenue naar East 42nd Street gaan lopen. Voor wie de stad kent, dat is ongeveer veertig blokken. Onderweg kom je van alles tegen. Een filmset waar ze een commercial aan het opnemen zijn, jongens en meisjes die snel kwebbelend in hun smartphone een drukke straat oversteken. Maar ook zwervers en daklozen die zittend en soms liggend op de grond, met een handgeschreven kartonnen bord vragen om hulp of geld. Voor eten of een plek om te slapen. Toeristen en inwoners lopen ogenschijnlijk onverschillig door en negeren de roep om hulp. Hoe meer ik ‘naar beneden’ loop, hoe meer de stad mij als vervreemdend overkomt. Het is spitsuur met tientallen ‘yellow cabs’, zwarte SUV’s, stadsbussen, vrachtwagens, een zeldzame fietser en grote, donkere sedans met chauffeurs. Die geduldig wachten totdat hun baas of bazin de laatste mode van Caroline Herrera, Chloë of Alexander McQueen heeft ingekocht. De gebouwen worden steeds hoger en groter. De weerspiegeling van de glazen torens, de eentonige blik van de meeste mensen en het constante lawaai geven het straatbeeld bijna een surrealistische aanblik.
Of het was mijn trek die maakte dat ik een beetje duizelig werd, of de massa van de dichtbebouwde straten, de vele mensen en het drukke verkeer. Ineens voelde ik me een beetje eenzaam. Nu zit ik een Deli & Salad Bar aan Madison Avenue dat gevoel van me af te schrijven, terwijl ik net een bakje voer van het een of ander naar binnen heb gewerkt. De radio speelt ‘All of Me’ van John Legend en ‘I have nothing’ van Whitney Houston, twee favoriete nummers. Het gaat gelukkig weer beter.
Ik vermaak me echt prima in mijn eentje. En als je dat wilt, zijn de meeste mensen hier altijd wel in voor een praatje. Natuurlijk was het ook heel gezellig dat ik samen met mijn lief nieuwe herinneringen aan New York heb kunnen maken. Maar nu is het ook goed. En in deze miljoenenstad zijn veel mensen in hun eentje onderweg. Ik kijk erg uit naar mijn laatste weekje hier want er is nog zoveel te doen en te zien. Maar soms komt het allemaal even op me af.
Als afleiding ga ik denk ik maar naar de film of een biertje pakken. In mijn eentje.
Klik hier voor de foto’s.
Debbie Helaha 