Tag: Chelsea

Walk on the wild side

1 reactie

Deze keer een post van mijn supervrouw, voor deze keer gastblogger. In de tweede week van mijn verblijf in New York heeft zij mij vergezeld. Zij houdt erg van Lou Reed. En omdat New York de plek is waar hij zijn roots heeft liggen, kon het niet anders dan dat ze over hem een stukje ging schrijven. Of liever over waar zijn eventuele opvolgers zijn gebleven na de komst van  steeds meer projectontwikkelaars in de stad…

Gentrification Vroeger was het wonen in oude stadswijken iets voor arme mensen. Wie genoeg geld had, vertrok naar een schone groene buitenwijk. In New York was dat ook zo. Tot in de jaren tachtig waren de nu zo populaire delen van Manhattan vies, vervallen en verre van veilig. Wel hadden wijken als Chelsea, Greenwich, Soho en East Village een enorme aantrekkingskracht op schrijvers, kunstenaars en muzikanten. Zoals Lou Reed, inmiddels overleden aan de gevolgen van een leven vol rust, reinheid en regelmaat.

Lou Reed woonde als kind op het schone groene Long Island en verdween in zijn tienerjaren regelmatig naar de grote stad, op zoek naar drugs en andere gezelligheid. Zijn ouders werden er wanhopig van en hebben hem uiteindelijk aan elektroshocktherapie onderworpen. Of dat geholpen heeft, laten we in het midden. Zelf had Lou in ieder geval een helder beeld van hetgeen hem van de ondergang gered heeft: rock ’n roll en de Velvet Underground. Een obscuur bandje waar niemand naar wilde luisteren en dat tijdens optredens regelmatig van het podium gehaald werd omdat het publiek het niet om aan te horen vond.

De muziek van de Velvets was minimalistisch en de teksten van Lou Reed waren schokkend voor die tijd. Al eind jaren zestig, begin jaren zeventig schreef hij over hoeren, junks, dealers, travestieten en andere marginalen die op straat rondhingen en soms een thuis vonden in de Factory van Andy Warhol.

Voor die mensen is in het huidige New York weinig plaats, simpelweg omdat ze het leven in de grote stad niet meer kunnen betalen. Het wonen in de oude stadswijken is van iets voor armen veranderd in iets voor rijken, en het aanbod en de prijzen zijn langzamerhand in overeenstemming gebracht met de vraag. Gentrification noemen ze dat. In Chelsea, Greenwich, Soho, East Village en de Meatpacking District vinden we nu dure winkels, gallerieën en biologisch-dynamische food markets. Op de terrassen van de trendy restaurants en barretjes kost het goedkoopste biertje acht dollar.

Waar de kleurrijke personages van Lou Reed tegenwoordig uithangen, weet ik niet. Vertrokken naar een schone groene buitenwijk? De grote schrijvers, kunstenaars en muzikanten van de toekomst zie ik ook nergens. Maar dat komt doordat ik ze nog niet ken. Ze zijn natuurlijk gewoon om me heen. Ergens tussen al die mensen in de metro’s, parken en bruisende straten van het nooit slapende, energieke, creatieve, rauwe en verrassend vriendelijke New York. Op weg naar de studio of één of andere Factory…

Klik hier voor de foto’s.

Kunst ligt op straat

Plaats een reactie

New York, bakermat en inspiratiebron voor vele kunstenaars, creatievelingen, acteurs, muzikanten en wannabees. Andy Warhol, Bob Dylan, Lou Reed, Debbie Harry, Patti Smith, Notorious Big (†), Jay-Z, Anne Hathaway, Robert de Niro. Teveel om op te noemen. De laatste twee zie ik hier trouwens regelmatig voorbij komen op billboards vanwege een film die nu draait, The Intern. Maar dat even terzijde.

Als je naar kunst of een andere bron van expressie wilt kijken of luisteren dan is hier natuurlijk genoeg te doen. Beroemde en grote musea te over. Talloze galerieën en expositieruimtes in Chelsea of the Meatpacking District of gelegenheden waar ‘live’ muziek is. Of kijk gewoon eens in de rondte. De stad en haar bewoners vind ik al een kunstwerk op zich.

De grote pakhuizen en fabriekspanden waarin ooit allerlei soorten vlees werden verhandeld, zijn inmiddels omgebouwd tot dure modewinkels van vooraanstaande designers, coole nachtclubs, barretjes en franse bistro’s met dure wijnen op de kaart. En over kunst gesproken, hier begint ook de beroemde High Line, een tot stadspark omgetoverd spoorwegviaduct. De tuinen en plantsoenen hier zijn ontworpen door de Nederlandse landschapsontwerper, Piet Oudolf. Verheven boven het drukke verkeer van de stad waan je je tijdens een wandeling op de High Line even in een andere wereld. Prachtig!

Grenzend aan de Meatpacking District vind je het Gallery District van Chelsea en Chelsea Market, een walhalla voor eetfanaten. Na een flinke wandeling hebben we ons tegoed gedaan aan een aantal lekkernijen in the Lobster Place. Ik kan eigenlijk met geen pen beschrijven wat je daar allemaal kunt krijgen en hoe het daar aan toe gaat. Oké, een woord dan: ver(s)makelijk!

In strak ontworpen galerieën zagen we de ‘hip and happening people’ zich vergapen aan halve hoofden van brons of aan kleurrijk ‘geklodder’ op doeken zo groot als muren. Of aan een kleine video-installatie waarbij de kunstenaar – Mishka Henner-  tientallen youtubefilmpjes als één opname heeft gemonteerd. Je ziet en hoort daarop een  grote variëteit aan mensen  ‘I’m not the only one’ van Sam Smith zingen. Klik op de naam van de kunstenaar voor het filmpje. Ik vond het briljant en leuk. En met ‘ons’ bedoel ik mijn supervrouw en ik. Zij is sinds afgelopen maandag gezellig een weekje over en vandaag hadden we een privé stadswandeling met onze Big Apple Greeter Elizabeth Wachenheim. Over haar en deze enorm leuke non-profit organisatie volgt later meer op deze blog.

En over strak gesproken, sommige gezichten van de – voornamelijk vrouwelijke- bezoekers stonden zo stijf van de botox en de chirurgische ingrepen, dat ze als kunstobject niet zouden misstaan in een of andere expositieruimte. Bemiddelde en quasi-intellectuele vijftigplussers, type ‘Sex and the City’, die niet op één of tweehonderd dollar hoeven te kijken. Elizabeth vertelde dat sommige kunstwerken soms wel 500.000 dollar moeten opleveren (met 50% aan commissie voor de galeriehouder). Gelden die bedragen dan ook voor straatkunst, vraag ik me af? Zoals bijvoorbeeld de mooie graffiti die je zowel in Brooklyn als Manhattan kunt zien. Voor de een is het vandalisme, voor de ander kunst. Een vorm van expressie die een belangrijke rol speelt in de hip-hopcultuur en de punk-en new-wavescene van weleer. Je zou het niet zeggen, maar het is hier illegaal om graffiti in de openbare ruimte aan te brengen, op straffe van hoge boetes. Maar wat een waanzinnige sketches, tags en prachtige kleuren. Echt Kunst, die gewoon op straat ligt. Echt mooi.

Klik hier voor de foto’s.