Ik selfie, dus ik besta

Het vastleggen op beeld van iets wat je hebt meegemaakt of hebt gezien en dat delen met anderen, is iets van alle tijden. Maar liever nog dan mezelf op beeld vast te leggen, observeer ik hoe anderen dat doen. Niet om te gluren, maar het ouderwetse mensen-kijken blijft toch een aangename bezigheid. Als goedbedoelende amateurfotograaf kan ik hier mijn hart ophalen. Zoveel te zien, zoveel bijzondere mensen, zoveel mooie vergezichten en interessante details.

Het reguliere ‘kiekjeswerk’ probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen. Gewoon, omdat ik daar niet zo van hou. Dus geen Debbie bij de Brooklyn Bridge, en ook geen Debbie die net een hap neemt van haar soulfoodschotel in Harlem, breed lachend met een fried chicken half uit haar mond. Daarbij is het ook onhandig om steeds maar een foto van jezelf te laten nemen als je alleen reist.

Een selfie met m’n mobieltje, zeg je? Ja, dat zou kunnen. En eerlijk toegegeven, ik kan het ook niet altijd laten om ze te maken. Ook al vind ik dan altijd dat de foto net niet goed genoeg is genomen of dat mijn duckface meer lijkt op een echte eend dan op een vrouw van de wereld.

Sinds de uitvinding van de smartphone en daarna de selfie-stick (klinkt als een doe-het-zelf-joint) zijn selfies niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Ook hier in New York City worden de hengels in groten getale meegezeuld. Waar je ook kijkt, de ene na de andere persoon staat stil, doet zijn of haar haar goed, kijkt met een zwoele blik naar het mini-scherm en klikt. En niet een keer, maar ze worden in hele series gemaakt. Om ze vervolgens zo snel mogelijk te lanceren op de social media. Alsof je pas bestaat wanneer je evenbeeld op de digitale Wall of Fame hangt. Vergeet je dat een keer te doen, dan vervaagt je beeld en raak je in de vergetelheid. Of erger nog, dan verdwijn je misschien helemaal van het toneel.

Ondanks al onze verschillen denk ik dat we allemaal diep van binnen ons bestaan op deze aarde willen markeren. Om te laten zien dat we bestaan. Straks maar weer een paar selfies maken…

Klik hier voor de foto’s.

Een reactie op “Ik selfie, dus ik besta

  1. Karen Weeda

    Hee Debbie, het wordt een mooie collectie zo. Als een soort onderzoeker van de stad, op afstand, als observant met net genoeg bijbehorende foto’s zodat er ook nog wat aan de verbeelding overgelaten wordt. Kom maar door met de volgende.

    Like

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.